|
رسول مرادی خسته شدم بس ب خودم گفتم میرسه، آره روز موعود میرسه، روز پایان تو فرا میرسه، پس کو... چرا نمیرسه... خسته شدم، چرا نمیای خلاصم کنی؟!!... چرا ؟!!... آی مرگ کجایی؟؟ چرا صدامو نمیشنوی؟؟ لعنتی با توام... خسته شدم بیا... از زندگی متنفرم... از هر چیزی که اعلام موجودیت میکنه متنفرم... کاش کمی جرات داشتم... فقط کمی جرات... جرات یک تصمیم... آدرس کوچه باغ مرگو میخوام هرکی داره بده لطفا یک دوستی داشتم پلوی غذایش را خالی می خورد، گوشت و مرغش را می گذاشت آخر کار، می گفت می خواهم خوشمزگی اش بماند زیر زبانم، همیشه هم پلو را که می خورد سیر می شد، گوشت و مرغ غذا می ماند گوشه ی بشقابش، نه از خوردن آن پلو لذت می برد، نه دیگر ولعی داشت برای خوردن گوشت و مرغش، برای جاهای خوشمزه ی غذا... همه ی خوشی ها را حواله می کنیم برای فرداها، برای روزی که قرار است دیگر مشکلی نباشد، غافل از اینکه زندگی دست و پنجه نرم کردن با همین مشکلات است، یک روزی به خودمان می آییم می بینیم یک عمر در حال خوردن پلو خالی ِ زندگی مان بوده ایم و گوشت و مرغ لحظه ها، دست نخورده مانده گوشه ی بشقاب، دیگر نه حالی هست، نه میل و حوصله ایی فرستنده: اقدامی سال جدید هم اومد، سال 1394 سال ها میانو میرن همینطور آدما هم، این خوبی هاست که میمونه سال 94 رو به همه تبریک میگم به وحید شعبانی هنرمند فوق العاده ی گیلانی
می بینم که شکوهت هر روز بیشتر از قبل میشه، و این اصلا جای تعجب نداره.دیدم که پستت در صفحه ی دیالوگ نویسی به لایک صد رسید، بی اونکه باند، گروه، یا جماعتی پشتت باشه. این روش توئه. کسی نمی تونه مانعت بشه، چون به راه خودت میری. منتظر درخشش روی صحنه ی تئاتر هستم، چیزیکه حتی اونو هم به شوخی میگیری. خوشبختند بچه هایی که تو معلمشونی، چون همیشه چیزهای عالی برای یاد دادن داری.
درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب آرشيو وبلاگ 
نويسندگان پيوندها
|
|||
 |
