«عکاسی کردن وسیله پیچیده نمی‌خواهد فقط یک چشم خوب می‌خواهد. هنری کارتیه برسون»
نظریه «لحظه قطعی» برسون ارمغان ارزنده نیم قرن تلاش وی در فرهنگ دیداری است. او معتقد است: رویداد ها خود ضرباهنگ ساختاری شکل‌ها را پدید می آورند و کسی که بتواند مطابق این ضرباهنگ عکاسی کند ، لحظه‌ی قطعی را خواهد یافت. لحظه قطعی یا در توصیفی دیگر «لحظه روانی» توقف زمان در کسری از ثانیه، مانند آنچه در آثار هارولد اجرتون می‌شناسیم، نیست. بلکه به نوعی درک آنی مناسبت‌های سوژه‌ها، افراد و شکل‌ها است. برشی متفکرانه از فضا، زمان و مکان، که در توصیفی نشانه شناسانه قادر به ایجاد و القای مفاهیمی عمیق خواهد بود. رخدادی که ناشی از پیش‌بینی برآیند معنایی عناصر، پیش از عکاسی است. گاه این مفاهیم ناشی از برقراری ارتباطی نغز میان عناصر دیداری و گاه مبتنی بر وجود تضاد معنایی میان آن‌ها است. گرچه در تاریخ هزارتوی عکاسی نمی‌توان همتایی برای برسون یافت اما مفهوم لحظه قطعی وی، همواره در جریان و تکرار است.
عکس « سپیده گندمی » نمودی ساده از «لحظه قطعی» در عکاسی مستند اجتماعی است. برداشتی ساده و بی‌تکلف که بدون دستمایه قرار دادن تکنیک‌های پیچیده عکاسی و ویرایشی، به ایجاد و القای معنایی صریح از احساسات انسانی دست یافته است.
همه چیز ناشی از همنشینی عناصر در قاب، ارتباط معنایی برآمده از این عناصر هم‌نشست و درک مناسبت‌های میان این نشانه‌ها است. فضای ساده‌ای که به موجب ماهیت ساختاری و نقوش موجود در پس‌زمینه، "کودکانه" توصیف می‌شود و پویایی، شادی و تکاپوی کودکانه را در ذهن مخاطب تصویر می‌کند. تصوری که به سادگی و در پس حالت مغموم و خسته تنها کودک حاضر در قاب در هم می‌شکند. ویرایش اندک عکس در جهت هدایت نگاه مخاطب به سمت کودک و ترکیب بندی عکس در عین استحکام نسبی در جهت القای رخدادی نامعمول در این فضای آرام می‌کوشد.
نظرات شما عزیزان:
