در ناکجا آباد زمان اسیر شده ام، آیا کسی هست که مرا بفهمد؟ کسی هست که دنیای مرا درک کند؟
پرسش ها مرا می درند... جوابی برایشان ندارم. حتی جواب ها هم جواب واقعی نیستند... درست ها نادرست اند، نزدیک ها دور و اکسیژن ترش خوشمزه است، دوستش دارم... میفهمی این بی معنی من را؟...
اگر نه خیالی نیست، چرا که آن من هم این من را نمی فهمد...