|
رسول مرادی روزی یک مرد ثروتمند، پسر بچه کوچکش را به ده برد تا به او نشان دهد مردمی که در آنجا زندگی می کنند، چقدر فقیر هستند. آن دو یک شبانه روز در خانه محقر یک روستایی مهمان بودند. در راه بازگشت و در پایان سفر، مرد از پسرش پرسید: نظرت در مورد مسافرتمان چه بود؟پسر پاسخ داد: عالی بود پدر! پدر پرسید آیا به زندگی آنها توجه کردی؟پسر پاسخ داد: بله پدر! و پدر پرسید: چه چیزی از این سفر یاد گرفتی؟پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت: فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آنها چهار تا. ما در حیاطمان یک فواره داریم و آنها رودخانه ای دارند که نهایت ندارد. ما در حیاطمان فانوس های تزیینی داریم و آنها ستارگان را دارند. حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آنها بی انتهاست! با شنیدن حرفهای پسر، زبان مرد بند آمده بود. بعد پسر بچه اضافه کرد : متشکرم پدر، تو به من نشان دادی که ما چقدر فقیر هستیم. بعضی اوقات آدم اونقدر از زندگیش راضیه که فکر میکنه خیلی خوشبخته،برعکس بعضی اوقات هم اونقدر از زندگیش ناراحته که ... ،چرا ما آدما اینطوری هستیم،من خودم هم اینطور هستم،شاید بخاطر اینه که یادمون میره زندگیمون تو این دنیا موقتیه ،بعضی وقتها حرس مال دنیا، حرس بالا بردن مدرک تحصیلی یا حرس خرید هر چیزی که به فکرت برسه اونم از بهترینو گرون ترینش و حرس هرچیز دیگه ای آدمو ول نمیکنه، البته پیشرفت بد نیست همه دوس داریم پیشرفت کنیم،چه خوبه که با فکر و تدبیر پله های موفقیتو طی کنیم اینطوری صعودمون در برابر سقوط بیمه میشه و تو زندگی کمتر با شکست روبرو میشیم،با درنظر گرفتن همه ی اینها بعد دو روز ما باز هم همون آدم سابقیم به راستی ما آدما چرا اینطوریم؟... ای کاش دنیای کودکی اینقدر سریع تموم نمیشد،یادتون میاد اون دوره از زندگی که میرفتیم دبستان چقدر شیرین بود، درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید آخرین مطالب آرشيو وبلاگ 
نويسندگان پیوندهای روزانه پيوندها
|
|||
 |
